Το «Squid Game» πρωτοεμφανίστηκε το 2021 και έγινε άμεσα παγκόσμιο τηλεοπτικό φαινόμενο, με τη σειρά να παραμένει από τις πιο δημοφιλείς παραγωγές στην ιστορία του Netflix. Στις 26 Δεκεμβρίου 2024 έκανε πρεμιέρα και η δεύτερη σεζόν της σειράς σημειώνοντας νέο ρεκόρ τηλεθέασης.
Η νέα σεζόν ξεκινά τρία χρόνια μετά τη νίκη του Παίκτη 456, του Seong Gi-hun, ο οποίος και επιστρέφει αποφασισμένος να να ξεσκεπάσει τους διοργανωτές του παιχνιδιού και να σταματήσει την αιματηρή δράση τους. Σύντομα όμως θα βρεθεί και πάλι μπλεγμένος στις θανάσιμες δοκιμασίες, παρέα με αρκετούς καινούριους παίκτες, παλεύοντας για άλλη μία φορά, πρώτα από όλα, για την επιβίωση. Όπως συμβαίνει συνήθως με τις επιτυχημένες σειρές, έτσι και με το Squid Game, πολλοί αναρωτήθηκαν αν η επιτυχημένη σειρά του Netflix, βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Έτσι διακινήθηκε μια φήμη στο διαδίκτυο που υπαινίσσεται ότι το σενάριο της σειράς Squid Game βασίστηκε πάνω σε μια αληθινή ιστορία που συνέβη το 1986 στη Nότια Κορέα.
Πρόκειται για το The Brothers’ Home, μια αμφιλεγόμενη εγκατάσταση στη Νότια Κορέα, ένα πραγματικό κολαστήριο για ενήλικες και παιδιά.
Ωστόσο το Squid Game, παρά τις αναφορές και τις θεωρίες, δεν βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός, κάτι που φρόντισε να διευκρινίσει και ο δημιουργός της σειράς.
Αν και η σειρά δεν αναφέρεται άμεσα σε αυτή την τραγική ιστορία, υπάρχουν κάποιες ομοιότητες με τις βάναυσες συνθήκες και την εκμετάλλευση των ανθρώπων που απεικονίζονται στο Squid Game και ήταν αυτές που έκαναν πολλούς φανατικούς σειράς να πιστεύουν ότι αποτέλεσε έμπνευση για τη σειρά.
The Brothers Home ή αλλιώς το «το Άουσβιτς της Νότιας Κορέας»
Το 1976, η αυταρχική κυβέρνηση της Νότιας Κορέας άνοιξε ένα κέντρο με την ονομασία The Brothers Home στην παραθαλάσσια πόλη Μπουσάν, το οποίο και λειτούργησε μεταξύ 1976 και 1987.
Αρχικά, προοριζόταν να είναι ένα κέντρο πρόνοιας που δημιουργήθηκε για να παρέχει καταφύγιο σε άστεγους, στην πραγματικότητα, όμως, ήταν ένα κολαστήριο, όπου ενήλικες και παιδιά κρατούνταν εκεί παρά τη θέλησή τους, κακοποιούνταν, βασανίζονταν, ακόμη και δολοφονούνταν.
Η εγκατάσταση, που ονομάστηκε «το Άουσβιτς της Κορέας» από τα διεθνή ΜΜΕ, ήταν αποτέλεσμα του καταπιεστικού καθεστώτος που βρισκόταν στην εξουσία εκείνη την εποχή και του Διατάγματος 410 – μιας πολιτικής για τον «καθαρισμό των δρόμων» της Νότιας Κορέας στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988.
Η κυβέρνηση ήθελε να επιδείξει τη χώρα στον κόσμο και να απομακρύνει τους «ανθρώπους του δρόμου», αλλά αντί να φροντίζει τους άστεγους, το «Σπίτι των Αδελφών» έγινε ένας τόπος όπου σημειώθηκαν μερικές από τις χειρότερες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των εποχών.
Μέσα, στους τσιμεντένιους τοίχους του Brothers Home, οι τρόφιμοι έπαιρναν αριθμούς ταυτότητας και φορούσαν ασορτί σκούρες μπλε φόρμες. Συχνά, λέγεται ότι εξαναγκάζονταν να μένουν εκεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα ή να παίζουν παιχνίδια βασανιστηρίων.
Μέχρι το 1986, άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες ότι άνθρωποι εξαφανίζονταν από τους δρόμους της πόλης Μπουσάν – της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Νότιας Κορέας μετά τη Σεούλ – και υπήρχαν έντoνοι ψίθυροι για κακομεταχείριση στο Brothers Home. Επιπλέον, μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 1987 διαπίστωσε ότι μόνο το 10% περίπου των χιλιάδων κρατουμένων ήταν πραγματικά άστεγοι.
Αυτό ενέπνευσε τον τοπικό εισαγγελέα Kim Yong-won να διεξάγει έρευνα. Λίγο αργότερα, έγινε έφοδος στην εγκατάσταση και συνελήφθη ο διευθυντής του Brothers Home, Park In-keun, το 1987.
Εξέτισε σύντομη ποινή φυλάκισης για υπεξαίρεση και άλλες κατηγορίες, αλλά αθωώθηκε για τις κατηγορίες που αφορούσαν τον παράνομο εγκλεισμό.
Τι απαντά ο δημιουργός της σειράς
Ο δημιουργός της σειράς Hwang Dong-hyuk έχει εξηγήσει σε συνεντεύξεις του ότι η έμπνευσή του προήλθε από ιαπωνικά κόμικς και κινούμενα σχέδια, ιδιαίτερα από τα έργα Battle Royale και Liar Game και ουδεμία σχέση έχει με αληθινή ιστορία.
«Όταν ξεκίνησα, ήμουν κι εγώ σε οικονομική στενότητα και περνούσα πολύ χρόνο σε καφετέριες διαβάζοντας κόμικς όπως το «Battle Royale» και το «Liar Game».
Αναρωτήθηκα πώς θα ήταν αν έπαιρνα μέρος στα παιχνίδια ο ίδιος. Αλλά βρήκα τα παιχνίδια πολύ περίπλοκα και για τη δική μου δουλειά επικεντρώθηκα αντ’ αυτού στη χρήση παιδικών παιχνιδιών», δήλωσε ο Hwang.
«Ήθελα να γράψω μια ιστορία που να είναι μια αλληγορία ή ένας μύθος για τη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, κάτι που να απεικονίζει έναν ακραίο ανταγωνισμό, κάπως σαν τον ακραίο ανταγωνισμό της ζωής.
Ήθελα όμως να έχει χαρακτήρες που όλοι έχουμε συναντήσει στην πραγματική ζωή».
Ο Hwang ισχυρίστηκε ακόμα ότι εμπνεύστηκε από τις απεργίες των αυτοκινήτων Ssangyong. Το 2009, μια επιχείρηση κατασκευής αυτοκινήτων εξαγοράστηκε από τράπεζες και ιδιώτες επενδυτές. Λίγο αργότερα, ανακοίνωσε το σχέδιό της να απολύσει πάνω από το 40% των εργαζομένων της.
Οι εργαζόμενοι αντέδρασαν, καταλαμβάνοντας το εργοστάσιο και ξεκινώντας απεργία 77 ημερών. Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε βίαια μέτρα για να τερματίσει τις απεργίες, με αποτέλεσμα πολλούς τραυματισμούς.
«Ήθελα να δείξω ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος της μεσαίας τάξης στον κόσμο που ζούμε σήμερα μπορεί να βρέθει στον πάτο οικονομικά μέσα σε μια νύχτα», δήλωσε, σύμφωνα με το France 24.
Ο Hwang Dong-hyuk ανέφερε ότι η υπόθεση αυτή ήταν ακόμα μία έμπνευση για τη δημιουργία του χαρακτήρα του Gi-hun.
Ο Gi-hun, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι στη σύγχρονη κοινωνία, βλέπει τη ζωή του να ανατρέπεται ξαφνικά από μια οικονομική κρίση και αναγκάζεται να συμμετάσχει στους αγώνες του Squid Game λόγω της απόλυσής του. Μέσω αυτής της εμπειρίας, ο Hwang ήθελε να δείξει τις δυσκολίες που βιώνουν τα άτομα της μεσαίας τάξης σε έναν κόσμο όπου η οικονομική καταστροφή μπορεί να συμβεί από τη μία μέρα στην άλλη.
Το τρέιλερ της 2ης σεζόν του Squid Game:
Συμπερασματικά, ενώ το Squid Game δεν βασίζεται σε αληθινή ιστορία, οι εμπνεύσεις του από πραγματικά γεγονότα και τις κοινωνικές καταστάσεις στη Νότια Κορέα προσφέρουν μια ισχυρή και ρεαλιστική βάση για το πιο διεστραμμένο «παιχνίδι» που έχουμε δει τηλεοπτικά.
To άρθρο Squid Game: Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα ή όχι; Η ιστορία του «Άουσβιτς της Νότιας Κορέας» δημοσιεύτηκε στο NewsIT .
