Το λαϊκό τραγούδι ανέδειξε πολύ μεγάλες ερμηνεύτριες στο ξεκίνημα της χρυσής εποχής του, στην δεκαετία του ’50. Ανάμεσα σ’ αυτές ξεχωριστή θέση έχει η Καίτη Γκρέυ – για πολλούς η μεγαλύτερη λαϊκή φωνή της εποχής.
Η Καίτη Γκρέυ γεννιέται στην Σάμο και από πολύ μικρή, από βρέφος, γνωρίζει το πιο σκληρό πρόσωπο της ζωής, καθώς μεγαλώνει με θετούς γονείς, που ζούσαν στα Ταμπούρια του Πειραιά.
Επτά ετών χάνει τον θετό πατέρα της, ζώντας στην ανέχεια και την φτώχεια, ενώ όταν ξεσπά ο πόλεμος επιστρέφει στην Σάμο, για να γλιτώσει από τα χειρότερα. Τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί παντού η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου, με την μικρή Κικίτσα να περιπλανιέται σε Τουρκία και Παλαιστίνη, φθάνοντας κατατρεγμένη μέχρι και στην χερσόνησο του Σινά (Πηγές του Μωυσέως), πριν επανέλθει στον Πειραιά, το 1945.
Μικρό κορίτσι ακόμη και με ατελείωτα βάσανα, περιπέτειες και περιπλανήσεις, η μικρή θα βρεθεί στα 18 της μ’ έναν αποτυχημένο γάμο και δύο παιδιά, επιχειρώντας να επιβιώσει μέσα από δουλειές του ποδαριού. Και είναι τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’50 πια, όταν η ζωή θα αρχίσει κάπως να της χαμογελά.
Μπορεί το φυσικό φωνητικό της μέταλλο να ήταν αδιαμφισβήτητο, αλλά πάνω κι απ’ αυτό ακόμη τοποθετούνται οι ερμηνείες της –αγέρωχες, βαθιές, λιτές και λυρικές ταυτόχρονα–, το ένστικτο δηλαδή μέσω του οποίου αξιοποιούσε τη φωνή της, ώστε να μπορέσει να εκφράσει όλη την γκάμα των συναισθημάτων των λαϊκών ανθρώπων του καιρού της, στον υψηλότερο βαθμό.
Το ξεκίνημα
Η Κικίτσα λατρεύει τον τραγουδιστή του ελαφρού Τζίμη Μακούλη, ενώ της αρέσουν επίσης η Σοφία Βέμπο, ο Τώνης Μαρούδας και ο Σώτος Παναγόπουλος.
Επιχειρεί να δει το είδωλό της, τον Μακούλη, στο καφενείο-εστιατόριο «Πανελλήνιον» (στο 59 της Πανεπιστημίου, στη γωνία με την Μπενάκη), αλλά εκεί θα την προσέξει το χορευτικό ζευγάρι Ντούο Ρεξ, με αποτέλεσμα, πολύ σύντομα, η νεαρή Κικίτσα Καλαϊτζή να ξεκινήσει στον καλλιτεχνικό στίβο ως χορεύτρια στην αρχή, ως ηθοποιός σε μπουλούκι, και από κοντά ως τραγουδίστρια του… ευρωπαϊκού, πάντα, τραγουδιού.
Είναι η εποχή όπου γνωρίζεται με τους μαέστρους Γιάννη Βέλλα και Γιώργο Μυρογιάννη, αποκτώντας παράλληλα και το καλλιτεχνικό της ονοματεπώνυμο, με το οποίο θα την μάθαινε λίγο αργότερα, όλος ο κόσμος. Η Κικίτσα Καλαϊτζή ήταν πια η Καίτη Γκρέυ.
Το πώς, τώρα, η Καίτη Γκρέυ θα μπλέξει με το λαϊκό τραγούδι είναι μια άλλη ιστορία, κομβικό σημείο της οποίας υπήρξε το περίφημο μπαράκι του Μάριου, στην Ίωνος, στην Ομόνοια, στο οποίο σύχναζε όλος ο κόσμος τους παλαιού ρεμπέτικου και του λαϊκού (συνθέτες, στιχουργοί, τραγουδιστές, μουσικοί, οι πάντες).
Εκεί βρίσκει την Καίτη Γκρέυ ο Λουκάς Νταράλας και της προτείνει να πει το περίφημο «Το βουνό» (στίχοι Ευάγγελος Πρέκας) για το ραδιόφωνο. Και όντως το λέει και παθαίνουν στο στούντιο όλοι την πλάκα τους – από μια τραγουδίστρια, που ήταν άγνωστη και ακόμη δεν έχει δισκογραφήσει.
Θα γίνει, όμως, πολύ σύντομα κι αυτό, καθώς τον Νοέμβριο του 1953 η Καίτη Γκρέυ θα γράψει το περίφημο «Το δικό σου το μαράζι (Να ’χεις χάρη που σε αγαπώ)», το οποίο θα κάνει αμέσως πάταγο (κάτι σπάνιο για ντεμπούτο), ενώ θεωρείται και σήμερα ως ένα από τα κορυφαία τραγούδια της.
Καίτη Γκρέυ – Νάχης χάρη που σ’ αγαπώ [Το δικό σου το μαράζι]
Το 1954 η Καίτη Γκρέυ θα ηχογραφήσει πρώτη, όπως πρώτη το είχε πει και στο ραδιόφωνο, «Το βουνό» (με τον Δημήτρη Ρουμελιώτη δεύτερη φωνή), κάνοντας τόσο γρήγορα ακόμη μία τεράστια επιτυχία – δείχνοντας, περαιτέρω, και τις απαράμιλλες φωνητικές της δυνατότητες στους τονισμούς των λέξεων, στον έλεγχο του μέτρου και βεβαίως στα ανεβάσματα της φωνής, που ήταν πεντακάθαρα, δίχως να χάνουν σε όγκο, κάνοντας τα χωνιά των γραμμόφωνων να τρίζουν.
Και κάπου εδώ ξεκινάει το κεφάλαιο… Στέλιος Καζαντζίδης.
Η σχέση, αισθηματική και καλλιτεχνική, Καίτης Γκρέυ και Στέλιου Καζαντζίδη, δύο τεράστιων τραγουδιστικών προσωπικοτήτων, έχει πλέον περάσει τα όρια του μύθου, με αφηγήσεις τόσο της Γκρέυ στα βιβλία με την αυτοβιογραφία της, όσο και στα ανάλογα με τις αφηγήσεις του Καζαντζίδη. Βασικά λέμε για έναν μεγάλο έρωτα, που δεν είχε όμως αίσια κατάληξη.
Ας δούμε ένα απόσπασμα από την σχετική αφήγηση της Καίτης Γκρέυ στο βιβλίο «Αυτή είναι η ζωή μου» [Εκδόσεις Οδός Πανός, 1983], με την επιμέλεια του Γιώργου Χρονά:
«Πήγα με τον Μπιθικώτση και το Ζαμπέτα στο Αιγάλεω, στον Κήπο του Αλλάχ. Δούλεψα μαζί τους και θυμάμαι ότι ερχότανε ουρά ο κόσμος για να ακούσει αυτή που τραγουδάει το Βουνό. Κι όταν με δείχνανε και λέγανε ότι αυτό το κοριτσάκι το τραγουδάει; – δεν πιστεύανε ότι αυτό το κοριτσάκι που τότε δεν ήτανε ούτε σαράντα οκάδες, μπορούσε να ’χει αυτή τη φωνή με αυτή την έκταση τη μεγάλη. Τους φαινόταν πάρα πολύ περίεργο. Μετά μ’ έψησε ο Κλουβάτος, τον οποίο λάτρευα, να πάω μαζί του στο Ζέφυρο, ένα πολύ καλό μαγαζί στο Νέο Ηράκλειο. Πήγα πράγματι μαζί του γιατί ο Γεράσιμος ήτανε ο καλύτερός μου φίλος και ο ωραιότερος συνθέτης κι ο ωραιότερος συνάδελφος πού γνώρισα.
Εδώ, στο Ζέφυρο, ήταν η μοίρα μου, η μοίρα μου του Καζαντζίδη, η ιστορία μου με τον Καζαντζίδη. Στο Ζέφυρο, κάθε Σάββατο έβλεπα μια γριούλα νάρχεται και τον Κλουβάτο να κατεβαίνει να της δίνει λεφτά και να της μιλάει. Μια μέρα του λέω, Γεράσιμε, ποια είναι αυτή η γυναίκα που έρχεται και της δίνεις λεφτά και της μιλάς; Μου λέει αυτή είναι η μάνα μιανού καινούργιου τραγουδιστή που είναι φυλακή και είναι πάρα πολύ φτωχιά. Λέω, γιατί είναι φυλακή; Μου λέει, να, τον ενοχοποίησε ένας λοχίας συνάδερφός του, είχε μια γκόμενα ο Καζαντζίδης και του την πήρε ο λοχίας και για να τον ενοχοποιήσει του έβαλε στο τσεπάκι του χιτώνιου χασίσι και το βρήκανε και τώρα είναι υπόδικος, θα περάσει στρατοδικείο σε λίγες μέρες. Λέω σε ποια φυλακή είναι αυτός ο στρατιώτης; Μου λέει, στη Μακρόνησο.
Ζήτησα τότε από τον Κλουβάτο, αν μπορώ, να της δίνω και γω κανά κατοστάρικο να του πάρει κανένα πακέτο τσιγάρα. Μου λέει, γιατί δε μπορείς; Μπορείς. Πραγματικά, λοιπόν, γνωριστήκαμε με την κυρία Γεσθημανή, την έπειτα πεθερά μου, κι όποτε ερχόταν, κάθε Σάββατο που ερχότανε στο μαγαζί, κατέβαινα εγώ, της παράγγελνα και μια μπυρίτσα κ’ ένα μεζεδάκι και της έδινα και κανένα κατοστάρικο να… λέω, να πάρετε στο γιο σας δυο πακέτα τσιγάρα από μένα. Αυτή, λοιπόν, όταν πήγαινε στο Στέλιο, στη Μακρόνησο, του έλεγε , Στέλιο μου, άμα θα βγεις από τη φυλακή, θα σε πάω να γνωρίσεις αυτή την κοπέλα, που λέει το Βουνό. Τι καλό κορίτσι και τι όμορφο και τι καλή ψυχή. Τι πονετικό κορίτσι, που μόλις με δει, με παίρνει να με κεράσει, να μου δώσει λεφτά να σου πάρω τσιγάρα…(…)
Ένα βράδυ, λοιπόν, που πήγα στο μαγαζί, με παίρνει απ’ το χέρι ο Γεράσιμος και μου λέει, έλα να σε γνωρίσω με το φανταράκι, που του στέλναμε τα τσιγάρα. Πραγματικά, με πήγε κει, σ’ ένα τραπεζάκι ήταν ο Στέλιος, με μία κοπέλα θυμάμαι και τ’ όνομά της Ελένη. Μου είπε, ευχαριστώ πολύ για τα τσιγάρα που μου στέλνατε κι αυτά. Συνεσταλμένο παιδί. Μάλιστα, κρύωνε κ’ η κοπέλα του και της έδωσα μία ζακέτα να ρίξει στην πλάτη της, γιατί ήτανε καλοκαίρι, έξω. Δουλεύαμε. Ήτανε Παρασκευή βράδυ. Του ’53.
Έφυγε, λοιπόν, ο Στέλιος, τον εβάλαμε και είπε δυο τραγούδια και το Σάββατο το βράδυ, την άλλη μέρα, ήρθε οικογενειακώς ο Στέλιος. Η μητέρα του, οι θείες του, όλοι μαζί. Πόντιοι αυτοί. Μιλάγανε και ποντιακά. Κάποια στιγμή, μου λέει ο Στέλιος, χορεύουμε ένα ταγκό; Γιατί βάζαμε τότε και ευρωπαϊκά, στα διαλείμματα, για να χορεύει ο κόσμος. Χορέψαμε, λοιπόν. Μου λέει, έχεις στο σπίτι τους δίσκους σου; Λέω, πώς δεν τους έχω; Μου λέει, έχεις πικάπ; Λέω, πώς δεν έχω; Μου λέει, έρχεσαι αύριο το μεσημέρι σπίτι να φάμε μαζί και να φέρεις και το πικάπ με τους δίσκους σου να τους ακούσω; Λέω, Στέλιο, δε σου δίνω το λόγο μου, γιατί δεν ξυπνάω είμαι υπναρού. Δεν ξυπνάω τα μεσημέρια πολλές φορές. Μου λέει, σε παρακαλώ. Αφού καθόμαστε στο τραπέζι και με παρακαλάει κ’ η μητέρα του και μου λέει έλα, κορίτσι μου, έχω υποχρέωση έλα να φάμε ένα μεσημέρι μαζί, λέω αν το θεωρείτε υποχρέωση αυτό που έκανα, δεν έρχουμαι. Μου λέει, όχι, θέλω πολύ να έρθεις στο σπίτι. Θέλω, σε παρακαλώ, έλα.
Πραγματικά, την άλλη μέρα το μεσημέρι, εγώ ξύπνησα, έβαλα το πικάπ και τους δίσκους μέσα σε ένα ταξί, (εγώ έμενα στο Νέο Ηράκλειο, ο Στέλιος έμενε στη Νέα Ιωνία, Αλαίας 33). Και πήγα στο σπίτι. Πραγματικά, ήταν οι θείοι του, οι θείες του, η μάνα του είχε ετοιμάσει ένα εκπληκτικό τραπέζι. Και την ώρα που τρώγαμε, ερχόταν η μητέρα του και μ’ αγκάλιαζε και μούλεγε, εγώ εσένα θέλω πολύ να κάνω νυφούλα μου. Είσαι πολύ καλό παιδί. Και φυσικά, δε λέω ότι δεν ήταν κ’ ένα ωραίο παιδί ο Στέλιος, αλλά την πρώτη ιδέα για το δεσμό που δημιούργησα με το Στέλιο, μου την έδωσε η μητέρα του.
Μ’ άρεσε και σαν άντρας ο Στέλιος, γιατί, λέω, ότι τότε δεν ήτανε ο Καζαντζίδης, αυτό το λέω γιατί εγώ τον αγάπησα σαν Στέλιο, τον Καζαντζίδη, γιατί ήτανε ωραίο παιδί κι είχε και ωραία ψυχή. Είχε μόνο ένα ελάττωμα. Το έχουν όλα τα παιδιά, αλλά αυτός τόχε παραπάνω, απ’ ό,τι έπρεπε. Αγαπούσε πολύ τη μητέρα του. (Και γω είμαι μάνα, και γω αγαπώ τα παιδιά μου, κι αυτά μ’ αγαπάνε. Δεν τα εμπόδισα όμως ποτές στην ευτυχία τους. Πήρανε αυτές που θέλανε. Δεν τους είπα να μην τις πάρουνε, ας ήτανε φτωχές, ας ήτανε ο,τιδήποτε. Τ’ άφησα και φτιάξανε τη ζωή τους, όπως τη θέλανε αυτά). Εκείνη όμως επηρέαζε πάρα πολύ το Στέλιο κι αυτό ίσως κατέστρεψε και μένα και κείνον. Τέλος πάντων».
Καίτη Γκρέυ και Στέλιος Καζαντζίδης δεν βρέθηκαν μαζί μόνο στη ζωή, μα και στα πάλκα και την δισκογραφία, ηχογραφώντας ανάμεσα σε διάφορα και κάποιες διαχρονικές επιτυχίες, μερικά πασίγνωστα και καταπληκτικά τραγούδια, όπως ήταν το «Στη θάλασσα θα πέσω» (1954) (Γιώργος Ζαμπέτας-Χαράλαμπος Βασιλειάδης), το «Η τελευταία νύχτα (Απόψε φίλα με)» (1954) (Μανώλης Χιώτης-Χρήστος Κολοκοτρώνης) και το «Έφυγες και πού μ’ αφήνεις» (1955) (Μανώλης Χιώτης-Κώστας Βίρβος-Χρήστος Κολοκοτρώνης).
https://www.lifo.gr/culture/music/kaiti-gkr
The post Έφυγε σε ηλικία 100 ετών η μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια Καίτη Γκρέυ appeared first on trikalaidees.gr | Τρίκαλα ΙΔΕΕΣ.
